Obserwując stado wilków możemy zauważyć charakterystyczne zachowania między poszczególnymi osobnikami. Wiele osób może nie zauważyć, że wilki się ze sobą porozumiewają nie tylko za pomocą wycia czy szczekania, ale również za pomocą postawy ciała. Stabilizacja w stadzie jest uzależniona od dominacji silniejszych osobników oraz od uległości tych słabszych. Silniejsze wilki trzymając sztywną postawę z wyprostowanym i zadartym w górę ogonem, zjeżoną sierścią i okazaniem zębów mają przewagę nad osobnikami słabszymi, które okazują uległość oblizując się, podkulając ogon i pokazując brzuch. W ten sposób ustalana jest hierarchia i każdy osobnik wie, na którym miejscu się znajduje. Oczywiście słabsze wilki mają mniejsze przywileje niż te, które są od nich wyżej, dzięki czemu w stadzie panuje równowaga.
